Koumpounofobie.

Toen ik beneden kwam lag hij daar, de nieuwe Libelle van deze week. Mama was net gebruik gaan maken van het kleine kamertje, daarom had ik niet door dat hij doelgericht op die bewuste pagina open lag. Ze zei dat ik het artikel moest lezen, het zou me zeker interesseren. Het was een artikel over allerlei buitengewone fobieën. Van kinds af aan heb ik een hekel aan knopen, ik vind ze ronduit degoutant! Een vriendin verstond me niet en dacht dat ik er bang van was. Natuurlijk ben ik er niet bang van, uiteraard kunnen ze me niets maken. Maar het is hun uitzicht dat me koude rillingen bezorgt. Er is geen oorzaak, geen uitleg, het is gewoon zo. Mijn broer had ooit een pyjama met knopen met het uitzicht van bananen. Sindsdien lustte ik ook geen bananen meer. Maar daar heb ik me dan uiteindelijk kunnen overzetten. Ik weet niet of het in iedere school er zo aan toe gaat, maar bij ons in de kleuterklas kregen we iedere maand een cake. Die werd dan in stukjes verdeeld, het kind die dan het stuk met de knoop had, kreeg een verantwoordelijkheid toegewezen. (vraag me niet meer wat, mijn geheugen is niet zo gedetailleerd) Ik kon alleen maar hopen dat ik dit stuk niet kreeg.

Ik las het artikel en ja hoor, daar stond ook een getuigenis over koumpounofobie (jammer dat het zo moeilijk is om uit te spreken) a.k.a. knopenfobie.

Uit Libelle nr. 21/3465 24 mei 2012

'Gelukkig is het van jou niet zo erg.' was de reactie van mijn moeder. Maar jammer genoeg is dat geen waar. Het is wel zo erg, niet op honderd procent dezelfde manier, maar wel zo erg. Hemden kan ik bijvoorbeeld al verdragen, behalve als er sierknopen aan te pas komen. Dan moet ieder hemd, T-shirt, broek wat dan ook uit mijn zicht verdwijnen. Het is een tijdje in de mode geweest, een truitje met een rij knopen aan de mouwen, hatelijk! Je zag ze werkelijk overal, ik heb zo veel kotsneigingen moeten onderdrukken. (en nee ik overdrijf echt niet) 

Ik ben echt zo gelukkig nu ik weet dat ik niet alleen ben. Volgens het internet zijn er zo nog 75 000 met deze fobie. Ik ben eindelijk niet meer abnormaal! Mijn familie en vrienden hebben me zo dikwijls uitgelachen (neem dit met een korreltje zout), maar nu kan ik eindelijk bewijzen dat dit geen aanstellerij is. In al mijn euforie postte ik dit op Facebook, nu besef ik dat dit niet zo slim geweest is. Ik liep hier natuurlijk niet mee te koop, weinigen wisten het. Ik liet dan ook niets blijken wanneer een knoop (het uitspreken is geen enkel probleem) in mijn zicht kwam. Maar nu ik het gepost heb zullen waarschijnlijk meer mensen de reacties uittesten. (Ik heb natuurlijk niet specifiek gezegd dat ik er ook last van heb.) Hoe dan ook ik blijf koel en zal mijn best doen om er niet op te reageren. 

Veel liefs

Stanie.